بقعه (مفردات‌نهج‌البلاغه)بُقْعَة (به ضمّ باء و سکون قاف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای قطعه، پاره و قطعه‌ای از زمین می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی گوناگون از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبُقْعَة (به ضمّ باء و سکون قاف) به معنای قطعه‌ای از زمین آمده است؛ و جمع آن «بقاع» است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید: «فسبحان من لا یخفی علیه سواد غسق داج و لالیل ساج فی بقاع الارضین؛ پاک و منزّه است خدایی که مخفی نیست از علم او تیرگی ظلمت شدید و نه ظلمت شب آرام در محل‌های زمین.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «اتقوا الله فی عباده و بلاده فانّکم مسئولون حتّی عن البقاع و البهائم» امام (علیه‌السلام) در خطبه ۱۹۲، نیز از این واژه استفاده نموده است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُقْعَة»، ص۱۴۸-۱۴۷. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|